راز حلقه‌های مرموز ماه در زیر آن نهفته است

به گزارش مجله خبری نگار به نقل از آی‌اف‌ال‌ساینس، یک مطالعه جدید نگاهی به حلقه‌های عجیب روی ماه انداخته و علت احتمالی آن را در زیر سطح ماه شناسایی کرده است.

هنگامی که بشریت برای اولین بار تلسکوپ را توسعه داد و ماه را با جزئیات دقیق‌تر بررسی کرد، متوجه برخی ویژگی‌های عجیب و غریب درمورد آن شد. 

ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ‌های اولیه در دهه ۱۶۰۰، توانستند الگو‌های چرخشی عجیبی را در سطح ماه ببینند. رینر گاما، یکی از معروف‌ترین و متمایزترین این ویژگی‌ها، برای اولین بار در دوران رنسانس دیده شد.

حلقه‌های ماه ویژگی‌های مرموزی در سطح ماه هستند که با رگه‌های درخشان در خاک ماه مشخص می‌شوند که بسیار درخشان‌تر از سنگ اطراف است.

نظریه‌های موجود در‌مورد حلقه‌های ماه

دانشمندان بر این باورند که این حلقه‌ها می‌تواند ناشی از سنگ‌های مغناطیسی باشد که ذرات باد خورشیدی را که دائماً به سطح ماه برخورد می‌کنند، منحرف کرده یا هدایت می‌کنند. با گذشت زمان، سنگ‌های مجاور توسط باد خورشیدی تاریک می‌شوند، در حالی که سنگ مغناطیسی شده ظاهر رنگ پریده خود را حفظ می‌کند.

با این حال، با توجه به اینکه ماه امروزه میدان مغناطیسی ندارد، این که چگونه این سنگ‌ها در وهله اول مغناطیسی شدند ناشناخته است.

مایکل جی کراوچینسکی، دانشیار علوم زمین، محیط زیست و علوم سیاره‌ای در دانشگاه واشنگتن، در بیانیه‌ای گفت: برخورد سنگ‌های فضایی می‌توانند باعث این نوع ناهنجاری‌های مغناطیسی شوند. اما برخی حلقه‌ها وجود دارد که ما مطمئن نیستیم که چگونه یک برخورد می‌تواند آن شکل و اندازه را ایجاد کند.

یک ایده جایگزین این است که این ناهنجاری‌های مغناطیسی توسط گدازه‌های زیر سطح ایجاد شده اند که به آرامی در یک میدان مغناطیسی سرد می‌شوند.

نظریه مطالعه جدید

تیمی از دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس با استفاده از یک مگاکریست ایلمنیت آزمایش‌های خود را انجام دادند.

ایلمنیت یک اکسید تیتانیوم آهن فراوان در ماه است و می‌تواند طی واکنش فلز آهن را تشکیل دهد.

این تیم کشف کردند که اگر میدان محیطی به اندازه کافی قوی باشد، حداقل آستانه مغناطیسی مورد نیاز برای تشکیل حلقه‌ها می‌تواند از طریق گرمایش ایجاد شود.

نویسنده اول این یافته گفت: به نظر می‌رسد دانه‌های کوچک‌تری که با آنها کار می‌کردیم، میدان‌های مغناطیسی قوی‌تری ایجاد می‌کردند، زیرا نسبت سطح به حجم برای دانه‌های کوچک‌تر در مقایسه با دانه‌های بزرگ‌تر بیشتر است.» 

در حالی که این مطالعه شواهدی را نشان می‌دهد که حلقه‌ها را می‌توان با این روش ایجاد کرد، نیاز به شواهد بیشتری از ماه دارد.

کراوچینسکی گفت: اگر بخواهیم با روش‌هایی که ما توضیح دادیم ناهنجاری‌های مغناطیسی ایجاد کنید، ماگمای زیرزمینی ماه باید تیتانیوم بالایی داشته باشد و این نیاز به حفاری و کشف قسمت زیرین ماه دارد.